Een indrukwekkende rondreis

Aantal scooters aangereden: 1
Aantal deuken in de auto: 3
Aantal foto's met Aziaten: 3
Aantal dolfijnen geknuffeld: 1

Wat een indrukwekkende eerste helft van onze reis, elke dag zitten we weer even sprakeloos na te genieten van de dag en beseffen we dat we bezig zijn met een droomreis, eentje waar veel herinneringen gemaakt worden.

Vanuit Lovina vertrokken we naar de Kintamani, een nog actieve vulkaan aan de rand van een enorm (mooi) meer. Hier hadden we geluk want vaak is het hier bewolkt maar wij konden mooi de 3 bergen op rij fotograferen, iets wat zelfs Vonny na 25 jaar gidsen op haar handen kon tellen. Daarna vervolgden we onze weg naar de Besakih (moedertempel). In Bali is men voornamelijk hindoeïstisch en naast de vele familie tempels zijn er ook veel tempels met een speciale betekenis. De Besakih is de moedertempel en word als meest heilig beschouwd. Hier was het erg druk, september is aangeduid als koele maand en daarom de maand voor (massa) crematies en huwelijken. Wanneer een familielid gecremeerd is gaat men eerst naar de goa Lawah, daarna naar de Besakih en als laatste naar de familietempels. Dit zijn enorme ceremonies en iedereen trekt hiervoor weer terug naar zijn/haar familie om dit mee te maken. Over het algemeen vinden massa crematies 1x per 5 jaar plaats, mensen kiezen hiervoor omdat cremeren erg duur is (vooral kosten in offers en eten). Vanwege de reïncarnatie moet men gecremeerd worden, maar men kan dus eerst begraven worden en daarna pas gecremeerd. Enfin, wij hadden geluk dat de familie priester van Vonny aanwezig was en die kon ons meenemen de tempel in (gewone gidsen mogen dit niet) en hij gaf ons ook de mogelijkheid om in een tempel die openstond voor iedereen een offer te brengen en hiermee te bidden voor iets wat we graag zouden wensen. Deze kans hebben we aangenomen want hoe kun je de cultuur nu nog dichterbij meemaken, wat een ervaring!

Stil van alles wat we hadden gezien en ervaren vertrokken we naar ons hotel in Candidasa. Wat een plaatje was dit, we kregen een klein huisje met een buitenbadkamer (douchen in de buitenlucht geeft toch een nieuwe dimensie aan douchen :) ), 100m van de zee. Op bed hoorden we het ruizen van de zee dan ook luid en duidelijk.

De volgende dag vertrokken we richting Sanur, de halte voor Singapore, maar niet voordat we nog een aantal stops maakten. We begonnen in Tenganan, een traditioneel dorp, tja traditioneel met massa toerisme. Niet helemaal ons ding. Vervolgens gingen we op ons verzoek op bezoek bij een school. Hier zijn we wel even stil van geworden. Vanwege de uniformen dachten wij aan een beetje een Chinees regime, gelukkig bleek niks minder waar, met veel plezier zaten er lachende gezichtjes te leren lezen, hogere wiskunde te doen en algemene kennis te vergaren. Al snel werden we zelfs onder begeleiding door 2 docenten van klas naar klas gebracht. Het was een kleine school met zeer weinig steun van de overheid, daardoor ook een arme school waar zelfs 4 leraren vrijwillig lesgaven, ongelofelijk, zelf zo weinig hebben en nog zo veel willen geven. Na alle klassen te hebben bezocht werden we uitgenodigd door de guru (of te wel directeur) daar mochten we op de bank plaats nemen en stonden koekjes en drinken voor ons klaar. We kregen wat lesboeken te zien en spraken met een aantal docenten. Zo kwamen we er achter dat 1 lesboek om te leren lezen 10.000 rupiah kost (€0,75) maar ze hier soms nog geen geld voor hebben. Schrijnend 1 van de belangrijkste dingen in het leven, onderwijs en daar niet de middelen voor hebben. Na ze wat op weg te hebben geholpen voor wat boeken nog op de foto met de hele school en door... (Wat wat lastig was, ook hier waren we even stil van.)

Op naar Goa Lawah, beter bekend als de vleermuizen grot (in de tempel zit een grot met heel veel vleermuizen) hier was het echter zo druk met biddende mensen dat we ons hier niet op ons gemak voelden, als of we ze stoorden in iets wat zo belangrijk is voor hun. (Dat het 40 graden was en het vol in de zon was hielp ook niet echt mee).

De laatste stop was Klungkung, hier is het gerechtshof met veel mooie wand schilderingen over het goed en kwaad, en het verloop van het leven. Erg mooi, helaas wederom erg warm!

Na nog snel een houtsnijwerkplaats aan te hebben gedaan op naar Sanur, waar ons een cultuurschok te wachten stond, een enorm hotel met alle westerse voorzieningen die je je maar kon wensen, maar na een nachtje slaap zag dit er gelukkig al iets beter uit.

Gisteren hadden we een kookworkshop, wederom 1 van de dingen op ons verlanglijstje. Dit was super, in 4 uur tijd (en in privé les, want we waren de enigen) hebben we 10 gerechten leren maken, kruiden leren gebruiken en daarna zelf heerlijk opgegeten. In het bezit van een kookboek en een certificaat (Leonie heeft het eerste certificaat met de naam Jeninga er op) gingen wij voldaan naar het hotel.

Daar kregen we het verassende nieuws dat er voor vandaag een afzegging was voor het spelen met dolfijnen en dat er dus (ondanks dat heel september al vol zat) er toch een plekje was. 1 van ons kon spelen met de dolfijnen (want zwemmen dat is een no go en zielig) en 1 kon mee om te kijken. Dus daar gingen we vanochtend. Aangekomen op de bestemming de huwelijksreis er in gegooid en wat bleek, een spontane afzegging deed zich voor en zodoende mochten we samen het water in. Met een boord gingen we een stuk de zee op waar een groot vlot met verschillende bassins was gebouwd. Hier zaten dolfijnen die gered waren en die ze getraind hadden om met mensen te spelen. Wij mochten samen met 4 middelbare Australiërs naar Jasmin. Jasmin was opgevangen omdat ze aan 1 oog blind is. Na de check of Jasmin er zin in had mochten we in het bassin klimmen en op een ponton gaan staan en daar werden we 1 voor 1 gekust, geknuffeld etc door Jasmin. Steentjes die weg gegooid werden bracht ze netjes op haar neus weer terug en ook over de stok die we boven het water hingen sprong ze heen. Wanneer je onderwater ging hoorde je de sonargeluiden. Zo bijzonder hoeveel rust en voorzichtigheid een dolfijn over zich heeft en hoe satijnzacht ze aanvoelen, ja echt een ervaring om nooit te vergeten, een droom die uitkomt!

Helaas werden we net wakker geschut door de fax waarin staat dat we om 6:10 morgen vroeg opgehaald worden om naar het vliegveld te gaan richting Singapore. De eerste helft zit er bijna op. Maar op naar Suus en Mies die ons een super weekend beloven dus we gaan onze koffers weer inpakken en ons klaar maken voor het Singapore intermezzo alvorens we aan deel 2 beginnen.